ΠΟΥΛΑ ΤΟ! Το δόγμα Κουρή ο Σαββίδης με τον Μαρινάκη Δεν είναι βιτσιόζοι να πληρώνουν και μάλιστα σε βάθος χρόνου δημοσιογράφους
-Oι ικανοί και οι έξυπνοι δημοσιογράφοι που δουλεύουν στις εταιρίες μου με κλέβουν. Οι ανόητοι δεν αξίζουν να πληρώνονται. Οπότε δεν πληρώνω κανένα δημοσιογράφο…
Αυτό ήτο ένα εξαίρετο παλαιότερο δόγμα του ένοπλου συντρόφου (μόνο Σύριζα) και φίλου Γιώργου Κουρή για τους δημοσιογράφους που δούλευαν στα μαγαζιά του. Ο Γιώργος βέβαια στην συνέχεια άρχισε να πληρώνει και παρ΄ολίγο να καταστραφεί.
Γράφει ο Νick Warren
Αυτό το πρελούδιο είναι μια εισαγωγή στη διαπίστωση ότι ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης που είναι οι νέοι μεγαλομηντιάρχες-, για την Τιμή των Πρίτζι-, δεν είναι κορόιδα να πληρώνουν τις φίρμες του ΔΟΛ, του Μega και τις τηλεπερσόνες του “Ε” αντίστοιχα.
Σφιχτή πολιτική μη πληρωμής θα έχουν ο Σαββίδης με τον Μαρινάκη και όσοι διαμαρτύρονται θα παίρνουν τον πούλο ή θα τίθενται στην αρμοδιότητα των “φουσκωτών”.
Δεν είναι βιτσιόζοι ο Σαββίδης και ο Μαρινάκης να πληρώνουν και μάλιστα σε βάθος χρόνου δημοσιογράφους και τηλεπερσόνες πάνω από 500 ευρώ το μήνα.
Οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες ρίσκαραν πολλά για να βγάλουν τα λεφτά τους και από τη στιγμή που έχουν κοπεί τα θαλασσοδάνεια και τα KEEΛΠΝΟ θα είναι θανάσιμα σφιχτοί στα οικονομικά τους και πολύ σωστά.
Γιατί θα πρέπει να πληρώνουν δημοσιογράφους να γράφουν τις παπαριές τους όταν μπορούν να βάζουν την γραμματέα τους να ανεβάζει ότι γουστάρουν στο fb, στο twitter, στο insta κλπ.
Με μία γραμματέα ο Μαρινάκης και ο Σαββίδης μπορούν να έχουν τα μεγαλύτερα ΜΜΕ στο διαδίκτυο.
Γιατί να πλερώνουν τόσους παπατζήδες δημοσιογράφους;
Ως εκ τούτου η κίνησή τους να αποκτήσουν ΜΜΕ είναι εντελώς αδικαιολόγητη επιχειρηματικά και ως εκ τούτου πρόσκαιρη.
Καλύτερα να τα πληρώνουν στις πραγματικές πουτάνες και στο Nammos παρά σε δημοσιογράφους.
Στο μεταξύ έχει στερέψει και το κρατικό χρήμα, όπως επίσης και οι διαφημιζόμενοι ελέγχουν μέχρι σεντ που πηγαίνουν τα λεφτά που δίνουν για διαφήμιση.
O Σαββίδης και ο Μαρινάκης δεν είναι κορόδια να κρατήσουν για πολύ τον ΔΟΛ, το “Ε” και τη συμμετοχή στο Mega.
Aσε που μπορεί να έχουν πουλήσει ήδη…
Αφού είχε στεγνώσει το μελάνι του άρθρου που διαβάσατε η έγκριτος Καθημερινήπαρουσίασε στον ιστότοπό της άρθρο με τίτλο Ποιος σκοτώνει τα μέσα ενημέρωσης. Στο εν λόγω άρθρο αφού υποδείξει ως δολοφόνους την υποκουλτούρα του διαδικτύου, τον Σύριζα και τους εκδότες που απεσύρθησαν για να διασώσουν τις προσωπικές τους περιουσίες (βλέπε Μπόμπολας) δεν κάνει ουδεμία αναφορά στα θαλασσοδάνεια στα οποία επέδραμαν όλοι οι μητιάρχες του ομίλου της Καθημερινής συμπεριλαμβανομένου. Aναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Ποιος σκοτώνει τα media στην Ελλάδα; Η εύκολη απάντηση είναι η δίδυμη κρίση. Αντιμέτωπα ήδη με την παγκόσμια πρόκληση της μετάβασής τους στη διαδικτυακή εποχή, τα ελληνικά ΜΜΕ κλήθηκαν ταυτόχρονα να επιζήσουν και από την κατάρρευση των εσόδων τους. Η κρίση σχεδόν εξαφάνισε τη διαφημιστική αγορά. Το αναγνωστικό κοινό συρρικνώθηκε σε ποσοστό άνω του 50%.
Η εύκολη απάντηση δεν είναι λάθος. Δεν είναι όμως πλήρης. Δεν έφταιξε μόνο η οικονομική κρίση. Οπως και αλλού, έτσι και στην Ελλάδα, τα παραδοσιακά media βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας νέας πολιτικής υποκουλτούρας που τα αντιλαμβανόταν και τα πολεμούσε ως βραχίονες του «συστήματος». Ηταν ένας πόλεμος αμφίπλευρος: Και από τα κάτω, από τις «πλατείες» των κοινωνικών δικτύων, και από τα πάνω, από τους «εξώστες» όπου είχαν σκαρφαλώσει οι πολιτικοί αγωγοί της αντισυστημικής οργής και τα συγγενή τους media. Το πόσο «σύστημα» ήταν αυτό που πολεμούσαν –το πόσο οι παράγοντες που υποτίθεται ότι το ενσάρκωναν είχαν συνείδηση «συστήματος»– φαίνεται πανηγυρικά τώρα. Φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι φορείς της περιλάλητης «διαπλοκής», πολλαπλώς ευάλωτοι, εγκατέλειψαν τις επιχειρήσεις τους και τους εργαζομένους, για να περισώσουν τις προσωπικές τους περιουσίες.
Η κυβέρνηση, βεβαίως, δεν περιορίστηκε στο να παρακολουθεί αυτές τις ανακατατάξεις. Ως ένα βαθμό τις προκάλεσε, παρότι δεν κατόρθωσε πάντοτε να πάρει το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. Η εμμονή της με τα media, που ήταν εξαρχής κυρίαρχη στη ρητορική της, καθοδήγησε και τις κινήσεις της στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο. Δεν χρειάζεται κάποιος να ανατρέξει στις νομοθετικές και «διωκτικές» πρωτοβουλίες της, εντός κι εκτός Βουλής – πρωτοβουλίες που κρίθηκαν και στα δικαστήρια. Αρκεί να δει πώς διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση. Αρκεί να δει το χρώμα των νέων εκδοτικών προσπαθειών, κυρίως στην κυριακάτικη αγορά του Τύπου· και να μετρήσει τις συνθήκες υπό τις οποίες επιχειρήθηκε η εκκαθάριση των παλαιών, υπερχρεωμένων επιχειρήσεων.
